1990eko hamarkadan, Nafarroako Pirinioetako maldetan Itoizko urtegia eraikitzeko zazpi herri eta hiru erreserba natural urperatu zituzten. Egun, 592 metroen kotan, lur biluziak bailarako paisaian marra banatzaile bat marrazten du: kota horren azpitik ura dago, eta gainetik, bizitzak aurrera dirau.
Bikote bat ibaian paseatzen ari den bitartean, ehiztari batzuk basoan dagoen garagardo bati begira daude, eta lagun batzuek Clavesana dantzaria gogorarazten dute, paisaian desagertzen den maitasun librearen metafora.
1972an, Pier Paolo Pasolinik ipurtargien desagerpenaz idatzi zuen bere artikulu ezagunenetako batean. Hilabete gutxiren buruan, hil egin zuten. Orduz geroztik, ipurtargiek desagertzen jarraitu dute. Baina oraindik bada gogoratzen dituenik.
Rafael Ruiz Balerdi artista donostiarrak Homenaje a Tarzán (Tarzani omenaldia) animaziozko film laburra egin zuen 1969an, zeinak «jarraituko du» hitz enigmatikoak zeuzkan bukaeran. Haren segida da Ehiza. Balerdiren proposamen estetikoari jarraitzen dio, baina hura inspiratu zuten filmen begirada kolonialistatik urrun, oraingoan gure errealitatearen gordintasuna islatzen da: jazarpena, indarkeria eta suntsiketa.
Deiadar-mendiak deitzen zaie Bizkaiko lurraldeko bost gailur, zeinetatik, soinu eta argi seinaleen bidez, Bizkaiko Jaurerriko Batzar Nagusietarako deialdia egiten baitzen. Tradizio hori XV. eta XVI. mendeetakoa da. Gure testuingurua eta nortasunak berrikusteko beharrarekin, tradizio hori eguneratu egiten da, mendi horietako bakoitzera tresna bat duen pertsona batengana igoz. Gitarra, baxua, bateria, ahotsa eta bandera batzen dira tradizio hori berrikusteko, mendien gailurretatik kontzertu bat proiektatuz lurralderako.
1931ko ekainean, Bigarren Errepublika aldarrikatu eta bi hilabetera, Ama Birjina bi Ezkiogan (Euskal Herria). Gertaera horren ondoren, ikuspegi, trantze eta estasi ikuskizun bat etorri zen. 80.000 pertsona baino gehiago bildu zituen egun bakar batean. Profezien artean, Espainian gerra zibila egongo zela katolikoen eta katolikoak ez zirenen artean. Fenomeno horren eraikuntzan, argazkigintzak paper nabarmena bete zuen.
Harri bilakatutako zazpi mende ilargi bakar batean suntsituak. Horrela igaro zen mundu honen loria, begiak hesteko artean.
Barnekotasunaren eta ekologiaren, indibidualaren eta komunitarioaren artean kokatutako ideien geografiari buruzko gogoeta laburra. Profesionalak ez diren aktoreek hainbat zentzumen-ariketa egiten dituzte, hala nola, elkarrizketa telepatikoak, begiak estalita dituzten paseoak eta “Plein air” marrazkiak Euskal Herriko itsas paisaietan eta mendietan. Horrela, ukitzeko eta konfinamendu osteak markatutako errealitate batean egoteko desira jartzen dute abian.
Aurkitutako planoen eta IAk sortutako poemen ausazko oposizioa, jatorrizko filmaren iraupena betetzen duena eta ikuslearen esperientzian kodeak eta prozesuak aktibatzea ahalbidetzen duena.
Azken hamarkadetan ordena erlijioso desberdinetako barnetegiak itxiz joan dira, eta horiekin batera hezkuntza eta identitatean funtsezko zutabea izan den sistema pedagogiko bat desagertu da. Beren metodo pedagogikoaren barruan, ikastetxeek herbarioak eta misioetatik zetozen animalia disekatuen bilduma zabala zituzten. Film honek nortasuna misioen diasporarekin lotzen du, eta ahaztutako sistema pedagogikoak iruditeria exotiko eta kolonialaren eraikuntzarekin.
Hélène Cixous-ek zioen moduan, inoiz ezagutu ez den espezieko milioika lursagu, milaka urteko kulturaren oinarri kontzeptuala birrintzen ari diren garai horretantxe bizi gara.
Islandian, urtearen zati handi bat ilunpean igaro ohi dute. Badu alde ona horrek, gaua dekoratua ezkutatzen duen atze-oihala bezalakoa da, funtsezkoa dena baizik ez baitu ikusten uzten; marrazten hasi behar zaren orri zuria.
Izurria: Latinezko “plaga” hitzetik dator, ‘kolpea’,‘zauria’. Esanahia: Espezie bereko izaki biziak bat-batean eta modu masiboan agertzea, animalia edo landare-populazioei kalte handiak sortuz. Kaltegarri baten zerbait gehiegi egotea.
Lur elkorra, eguzkia, haizea. Prozesio batek paisaia zeharkatzen du.
Beren otoitzen oihartzunak euria dakar.
Ikus-entzunezko pieza honetan, dantzan ari diren emakumeen erretratu anitza aurkezten da. Oraina sentitzen, dardarka eta bizitzen mugitzen diren emakumeak. Testurak, larruak eta erritmoak, gozamena norberaren eskubidez eta plazer hutsez arnastuz. Edertasun-kanonek eragotzi egiten dute emakumeak, oro har, eta are zaharragoak, beren gorputzekin identifika daitezen, horiek erakargarri gisa ulertuta eta sexu-erakargarritasuna eta edertasuna beste adin batzuetako kontu esklusiboak direla ziurtzat jota.
Neguko paisaia baten erdian, norabide finkorik gabeko ibiltari batek existentziaren baldintzei eta bizitzaren zentzuari buruzko galdera.