IMANOL URIBE. EZEZAGUN BAKANDUA
Kontzientziak ireki eta tabuak hautsi zituen eta hautetsontziak ekarri zizkigun zinemaren ondoriozko ekuazioa ez zatekeen berdina izango espainiar zinemaren historian, bertatik Imanol Uriberen (El Salvador, 1950) ezezaguna bakantzen badugu. Medikuntzako eta Kazetaritzako ikasketak egin ondoren, demokrazia sortu berrian, Zinematografia Eskola Ofizialean graduatu zen zuzendari gisa, eta lehenengo kontakizunetatik, eskolako zirriborroetatik bertatik, kontzientzia eta aktibismo politikoa ezartzen zuen thrilleretik, thrillerek gure zinemaren konplexu guztiak azaleratzen zituzten garaian. El proceso de Burgos (1979), La fuga de Segovia (1981) eta La muerte de Mikel (1984) lanek, gaur egun guztiak ere historikoak direnek, bide bat ezarri zuten ondoren iritsi zirenentzat, zigilu eta jarrera moduko bat ezarri baitzuten filmatu zitekeenari eta filmatua izan behar zenari buruz. Hamarkada bat geroago, Días contados (1994) lanarekin, euskal unibertso soziopolitikora itzuli zen, Urrezko Maskorra jasotzeko eta Goya sarietarako izendapenen markak hausteko. Maixabel (2021) egin den urtean, espainiar zinemak ETAko kideak gizaki gisa irudikatu ditzakeenean barkamenik eskatu behar izan gabe, gogoratu behar dugu Bollaínen filma horrenbeste kritika jaso zituzten Uriberen lan ausart haiek menperatutako lurretan zutitzen dela.
Kontzientziak ireki eta tabuak hautsi zituen eta hautetsontziak ekarri zizkigun zinemaren ondoriozko ekuazioa ez zatekeen berdina izango espainiar zinemaren historian, bertatik Imanol Uriberen (El Salvador, 1950) ezezaguna bakantzen badugu. Medikuntzako eta Kazetaritzako ikasketak egin ondoren, demokrazia sortu berrian, Zinematografia Eskola Ofizialean graduatu zen zuzendari gisa, eta lehenengo kontakizunetatik, eskolako zirriborroetatik bertatik, kontzientzia eta aktibismo politikoa ezartzen zuen thrilleretik, thrillerek gure zinemaren konplexu guztiak azaleratzen zituzten garaian. El proceso de Burgos (1979), La fuga de Segovia (1981) eta La muerte de Mikel (1984) lanek, gaur egun guztiak ere historikoak direnek, bide bat ezarri zuten ondoren iritsi zirenentzat, zigilu eta jarrera moduko bat ezarri baitzuten filmatu zitekeenari eta filmatua izan behar zenari buruz. Hamarkada bat geroago, Días contados (1994) lanarekin, euskal unibertso soziopolitikora itzuli zen, Urrezko Maskorra jasotzeko eta Goya sarietarako izendapenen markak hausteko. Maixabel (2021) egin den urtean, espainiar zinemak ETAko kideak gizaki gisa irudikatu ditzakeenean barkamenik eskatu behar izan gabe, gogoratu behar dugu Bollaínen filma horrenbeste kritika jaso zituzten Uriberen lan ausart haiek menperatutako lurretan zutitzen dela.
Carlos Reviriego
Zinema Programatzailea, kritikaria, irakaslea
