Hileta-auto batek Medellingo kaleak zeharkatzen ditu eta, bitartean, zuzendari gazte batek hiri bortitz eta kontserbadore honetan bizitako iraganaren istorioa kontatzen du. Gogora ekartzen du nolakoa izan zen bere lehen filmaren preprodukzioa, mamuak zituen B klaseko filmarena. Filmean Medellingo queer eszena gaztea erakusten da, baina protagonista nagusia heroina-gaindosi baten ondorioz hiltzen da 21 urterekin, zuzendariaren hainbat lagun bezala. Dokumentala honek belaunaldi suntsitu baten ametsak, zalantzak eta beldurrak aztertzen ditu, eta baita zinema egiten jarraitzeko dauden zailtasunak ere.
Bairro Altoko bihotzean, Lisboako erdigunean, inprenta zahar baten eraikina eraitsi dute luxuzko apartamentuak egiteko. Eraispen horretan, zuzendariak Lisboa jakin baten heriotzaren irudi perfektua ikusten du —zeina krisi finantzarioaren eta horren ondoriozko higiezinen salmentaren boomak eragin baitute—, eta hiriko eguneroko bat filmatzea proposatzen du, eraikuntza lanen eta bertako langileen egunerokotasuna erretratatuz.
Udako egun baten berotan, Draginjak bere antza duen gorpu bat aurkitzen du. Udako egun baten berotan, Draginjak sasi‑senar bat kontratatzen du bere lagunen aurrean plantak egiteko. Neguko gau baten hotzetan, Draginja kalez kale dabil, galdutako oroimena berreskuratzeko itxaropenez. Hiru bizitza posibleren bitartez, adin ertaineko emakume bat bere larrutik ateratzen saiatzen da.
Depresioaren Federazioaren erregimen gero eta autokratikoagoak isilarazita, 16 urte dituen Marusyak urte amaierarako bere belaunaldiaren suizidio‑estatistiketan sartzea erabaki du. Orduan, Kimi ezagutzen du eta maitasun‑istorio bat hasten da gobernu zapaltzailearen ondoezak harrapatuta dituen bi millenialen artean. Elkarrekin, Marusyak eta Kimik gaztaroko euforia, antsietatea eta miseria filmatzen dituzte, denborarik galdu gabe, drogen eta musikaren akuiluarekin.
Haleh ama oso babeslea da, bere 4 urteko semea, Ilya, mizke hazten duena. Egun batean, semeak hitz egiteari uzten dio eta Haleh eta bere senarra, Amir, bat‑bateko mututasunaren arrazoiaren eta erremedioaren bila hasten dira. Zenbat eta gehiago saiatu haurrarekin hitz egiten edo adituei kontsulta egiten, orduan eta okerrago jartzen dira gauzak bikotearentzat eta familiarentzat.
Sarya (17) Japonian errefuxiatuta dagoen neska kurdu bat da. Badirudi ondo doakiola: unibertsitatera sartzeko nota onak ditu, lagun onez inguratuta dago eta Sotarekin duen harremana gero eta bereziagoa da. Dena den, Saryaren bizitza hankaz gora jartzen da errefuxiatu estatusa ukatzen dietenean, bere familiak ezingo baitu, ez hirian lan egin, ez bidaiatu. Bere aita, bizimodua ateratzeko lanean ari zena, atxilotu egiten dute legez kanpoko langilea izateagatik. Bat‑batean, Surya behartuta dago bere anai‑arreba txikiez eta bere existentziaz beraz arduratzera.
Pieza hau irudien, errepikapenen eta memorien collage bat da, 80ko hamarkadan Kolonbian emandako albistegietako artxiboetan esku hartuz egin dena. Berreraikuntza hau belaunaldi batekin lotuta dago —nire belaunaldiarekin— zeina normal bihurtu ziren eta zentzurik ez zuten irudi horiez inguratuta hazi baitzen.
Ukrainako 2014ko iraultzan zehar, Roma, 13 urteko kaleko mutiko bat, Kieveko fronteko lerroetan korrika dabil harriak eta molotov koktelak jaurtitzen. Azkar bihurtuko da iraultzaren aurpegi eta maskota. Baina, kamuflaje‑uniformearen, eguzkitako betaurrekoen eta beldurgabetasunaren azpian, umezurztegi bateko mutil bakarti bat ezkutatzen da, zeinak, 5 urte geroago, 18 urte beteko baititu eta kale gorrian geratuko baita, poltsikoan metxero bat eta laban bat besterik ez dituela.
Haur komunitate bat Amazoniako oihanean isolatuta bizi da, eta naturarekiko harreman oso estua du. Pastaza ibaiaren urten eta zuhaitzen adaburuen artean, haurrok beren eguneroko bizitza ia modu autonomoan bizitzen dute, elkarlanaren zentzu handiarekin.
