Christine Angot, eleberrigilea, Estrasburgora itzuli da argazki kamera batekin bere bira literarioa dela eta. Han ezagutu zuen aita, hamahiru urte zituela, eta harekin igaro zituen opor haiek. Aita orduantxe hasi zen bera bortxatzen. Aspaldi hil zen, baina bere familia oraindik leku berean bizi da. Atea jotzea erabaki du.
Adina dela eta elkarrengandik urrun dauden bi anaiek topo egiten dute lapurtutako objektuen eta literatura-proiektu baten bidez.
Euxebiri aita hil zioten gerran. Gaztaroan frankismoaren errepresioa jasan zuen, eta gaur arte, diktadura aspaldi amaitua egonagatik ere, ez du bere aitaren oroimena berreskuratzeko aukerarik izan. Urteak haren bila eman eta gero, azkenik hobia ireki dutenean, Euxebik argazki bat utzi du bere aitaren hezurren ondoan.
Sexu-trafikoaren biktima nerabe talde bat baso batean ezkutatuta dagoen Ekuadorko aterpe batean bizi da aldi baterako. Gaueko ordutegira ohituta, neskek eguna lotan pasatzen dute. Abigail 14 urteko haurrez betetako gela bat bisitatzen du, jasandako tratu txarren ondorioz; Bereak 5 hilabete ditu eta panpina bat balitz bezala darama. Xehetasun txikiek bizi izan duten izugarrikeria agerian uzten dute, ikusezina baina presente.
Lerro eta formen artean, eskuek elkar ukitu, ezagutu eta esperimentatzen dute, azalen arteko mugak hautsi nahian.
Álex blokeatuta dago. Munduan duen lekua ulertzen saiatzen ari da, baita bere maskulinitatea, zaintzan duen egitekoa eta bere aitonaren ametsetako zaratak ere. Ikusmen-desgaitasuna duten pertsonentzako filmak deskribatzen egiten du lan. Aitonak ehun urtetik gora ditu eta hilabeteak dira zarata batek ametsetan asaldatzen duela. Jada ez daki ametsak eta errealitatea bereizten. Lucía jaiotzez itsua da. Álexi laguntzen dio, gauzak nola hautematen dituen, nola amesten duen, nola sentitzen duen azalduz. Álexek sentitzeko beharra du.
