Bere heriotzaren ondoren, Fernando Ruiz Vergarak inoiz egin ezin izan zituen dozenaka filmeren zirriborroak utzi zituen. Zinemagile andaluziarrak dokumental bakarra zuzendu zuen, Rocío, bihotz-erdiragarria eta liluragarria, Espainiako demokraziaren lehen urteetan zentsura judiziala jasan ondoren madarikatua izan zena. Harrezkero, bere proiektuak irudimenean eta desiran ezkutatuta gorde zituen. Lan honetan, amestutako proiektu horiekin asmatzen aritu gara, orainalditik zinemara eramateko, erresistentzia-keinu gisa.
Mateo Txistu ipuin herrikoiaren prekuela: Euskal Herria, XIX. mende amaiera. Herrixka txiki batean, Mateo erretorea desagertu egin da arrastorik utzi gabe. Bertakoen amen-omenen aurrean, Artzapezpikutzak bi apaiz bidaltzen ditu gertakarien egia iker dezaten.
Oroimenaren hauskortasunaz eta hura babesteko gizakiak sortzen dituen lekuei buruzko film laburra da hori. Pertsonak desagertu egiten dira, bizi izan zireneko eraikinak bezala, lan egin eta zoriontsu izan zireneko tokiak bezala. Aurpegi eta bizitza horiek, noizbait idatzizko oroimenaren parte izandakoak, desagertuko den oroimenarekin batera galduko dira, betiko ezer ez delako.Urak ekartzen duena, urak eramaten du.
Spark, zortzi urteko mutikoa, lasai-lasai doa apokalipsiaren erdian eroritako kale batetik, distira batek proiektore zahar batekin topo egitea eragiten duenean. Bere aurkikuntzari esker, Spark, lehen aldiz, mugimenduan dagoen irudi bat ikusiko du.
Bilboko Arte Ederren Museoko margolan batzuen xehetasun periferiko edo ezkutuetatik abiatuta, emakume narratzaile batek margolan horiei lotutako historiak iraganeko zein egungo artisten baldintza sozial, ekonomiko eta psikologikoekin erlazionatzen ditu.
Kana, gazteen desioetatik bidaiatzen duen izaki xamur batek, arazo bat duen lagun bati laguntzen dio bere subkontzientean sakonduz, non ezer ez den itxura duen bezala.
