Christine Angot, eleberrigilea, Estrasburgora itzuli da argazki kamera batekin bere bira literarioa dela eta. Han ezagutu zuen aita, hamahiru urte zituela, eta harekin igaro zituen opor haiek. Aita orduantxe hasi zen bera bortxatzen. Aspaldi hil zen, baina bere familia oraindik leku berean bizi da. Atea jotzea erabaki du.
Heldutasunari buruzko istorio bat da, non bi gaztek beren lehen galera sakonari aurre egiten dioten. Zinemagilearen lagun onenak diren Chun eta Yueh 47 egunez egon ziren harrapatuta Nepalgo haitzulo batean. Chun Yuehren erreskatea baino hiru egun lehenago hil zen. Yi-Shan Lok kamera hartu eta mendian eman zituen urratsei jarraitzea erabaki zuen. Yi-Shan bere lagunak egon ziren haitzulora iristen denean, zer aurkituko du bertan?
Adina dela eta elkarrengandik urrun dauden bi anaiek topo egiten dute lapurtutako objektuen eta literatura-proiektu baten bidez.
Euxebiri aita hil zioten gerran. Gaztaroan frankismoaren errepresioa jasan zuen, eta gaur arte, diktadura aspaldi amaitua egonagatik ere, ez du bere aitaren oroimena berreskuratzeko aukerarik izan. Urteak haren bila eman eta gero, azkenik hobia ireki dutenean, Euxebik argazki bat utzi du bere aitaren hezurren ondoan.
Lerro eta formen artean, eskuek elkar ukitu, ezagutu eta esperimentatzen dute, azalen arteko mugak hautsi nahian.
Álex blokeatuta dago. Munduan duen lekua ulertzen saiatzen ari da, baita bere maskulinitatea, zaintzan duen egitekoa eta bere aitonaren ametsetako zaratak ere. Ikusmen-desgaitasuna duten pertsonentzako filmak deskribatzen egiten du lan. Aitonak ehun urtetik gora ditu eta hilabeteak dira zarata batek ametsetan asaldatzen duela. Jada ez daki ametsak eta errealitatea bereizten. Lucía jaiotzez itsua da. Álexi laguntzen dio, gauzak nola hautematen dituen, nola amesten duen, nola sentitzen duen azalduz. Álexek sentitzeko beharra du.
