Bakarrizketa bat ertzen trinkotasunean bizi den eraiki batean, muga iragazkorrei eta lege iragazgaitzei buruzko istorioak, gogoeta bat zirkulazio askeak, ezagutza libreak eta espazio libreak duten mehatxuari buruz.
Ilunabar baten argazkiak iragaten. Igelei buruzko liburu bat eskuen artean. Emakume baten aurpegia: irakurtzen ari da. Basakatu bat hainbat eskuren artean. Egunsenti bat igarotzen. María Sánchez albaitari eta idazlearen “Esta es la mano que cuida” (Hau da zaintzen duen eskua) poematik abiatuta, film hau beste espezieekin ditugun harremanetan gertatzen diren ikaskuntza prozesuei buruzko diptiko gisa eraikitzen da.
Mendeak dira baleak arrantzatzen direla. Badirudi gizonaren indarkeriaren emaitza dela, zeinak bere burua suntsitzen baitu natura suntsituz. Kapitalismoaren goraldiarekin bat etorriz, oraindik ere indarrean jarraitzen du jardun horrek, gizakiek natura eta aurre egiteko gai ez diren izakiak betiereko nola suntsitzen dituzten islatuz.
Hileta-auto batek Medellingo kaleak zeharkatzen ditu eta, bitartean, zuzendari gazte batek hiri bortitz eta kontserbadore honetan bizitako iraganaren istorioa kontatzen du. Gogora ekartzen du nolakoa izan zen bere lehen filmaren preprodukzioa, mamuak zituen B klaseko filmarena. Filmean Medellingo queer eszena gaztea erakusten da, baina protagonista nagusia heroina-gaindosi baten ondorioz hiltzen da 21 urterekin, zuzendariaren hainbat lagun bezala. Dokumentala honek belaunaldi suntsitu baten ametsak, zalantzak eta beldurrak aztertzen ditu, eta baita zinema egiten jarraitzeko dauden zailtasunak ere.
Paisaia mortu bat, beste planeta batekoa dirudiena. Hondartutako ontzi herdoildu eta bakarti batzuk. Inguruan basamortuko sasiak hazten dira, ekaitz gogorretan hareari eusten diotenak. Aralkum, Aral Basamortua, itsas hondo biluzi bat da, Aral itsasotik geratzen den azkeneko gauza. Ehundura zinematografiko desberdinak uztartuz, saiakera honek berrirudikatu egiten du jada lehortuta dagoen Aral itsasoa, arrantzale zahar bati berriz itsasoratzeko aukera emanez.
Ez da segurua airean itzulipurdi bat egiten saiatzea. Lepoa hautsi dezakezu, buruarekin lurreratu edota eskumuturretan kolpe txar bat hartu. Aukera horietako bat ere ez da atsegina eta, horregatik, nire avatarra arduratzen da horiek egiteaz. 6 nukleoko prozesadore batean praktikatzen du, ikaskuntza automatikoaren laguntzaz. Prozesadorea ez da munduko modernoena, baina iterazio bakoitzeko sei jauzi kalkulatzen ditu. Iterazio batek minutu bat behar du, hau da, 360 jauzi dira ordubetean eta 8.640 jauzi egunean. Nik neuk ezingo nituzke hainbeste jauzi egin.
Aspaldi honetan gatazkak areagotu egiten dira futbol estadioetan, izan ere, futbol partidatan egoten diren gertaerak titulu supiztaile gisa iristen dira hedabideetara. Bien bitartean, Jugoslaviako sei errepublika ohietako armadak urtero elkartu dira azken hamarkada honetan bakearen izenean areto-futbol txapelketa bat egiteko, eta hedabideek ez dute ia horren berri eman.
Bergie terminoa Hegoafrikako hitz bat da, etxegabeei erreferentzia egiten diena. Horrela esaten diete iraganean Taula Mendian (afrikaansez: Tafelberg) babesten zirelako. Legearen agente batek etxegabeak bota behar ditu 10 kilometroko aisialdiko lasterketa bat dela-eta; orduan, legearen eta erantzukizun pertsonalaren arteko elkargune konplexuan barrena ibili beharko da, sarritan alde batera utziak direnen duintasunari aurre egin behar baitio.
Guoqiang sozialki baldarra da; poeta da eta instagramen eskuz idatzitako bere Haikuak argitaratzen ditu noizean behin. Bere haikuentzako arreta handiagoa lortzeko asmoz, Guoqiangek Augustine Chua tokiko idazlearen idazketa taldera joatea erabakitzen du, haren iritzia jasotzeko. Azkenean, galdera-erantzunetarako tartean galderak egiteko tartea du eta guztiz nahastuta geratzen da, talde osoan deserosotasun handia sortuz.
33 influencerraren bizitza zenbat eta zoroago bihurtu, orduan eta gehiago hazten zaio beheko ezpaineko afta…
Borisengandik banandu ondoren, Lara bere sorterrira itzuli da, Bartzelonara. Han, bere lagunek, maitaleek eta Castells-en tradizio katalanek bere ametsak eta nahiak eraldatuko dituzte.
Zein da IKEAko mahai baten haustura-puntua hondatzen ari den adiskidetasun baten pisuaren aurrean? Postrearen ordua da ia, eta prentsatutako egur zatiak apurtzeko zorian daude. Istorio kubista bat da hau, bi lagunei, galdutako mahai bati eta haren ordezkoari buruz.
Paisaia berreraikitzeko ahalegin bat da hau. Kantauri itsasoaren ertzetan dagoen atsedenleku eta tiro-zelai bat, 1937 eta 1943 artean frankismoaren kontzentrazio-eremu izandakoa. Ikuslearekin behatzailearen begirada partekatuz, filmak espazio horri esanahi berri bat eman nahi dio, bere esanahi politikoa itzuliz. Baina helburua ez da ikusezina den hori erakustea, ezta filmatzea ere, baizik eta gaur egun existitzen den horretan falta dena ikusaraztea.
Bairro Altoko bihotzean, Lisboako erdigunean, inprenta zahar baten eraikina eraitsi dute luxuzko apartamentuak egiteko. Eraispen horretan, zuzendariak Lisboa jakin baten heriotzaren irudi perfektua ikusten du —zeina krisi finantzarioaren eta horren ondoriozko higiezinen salmentaren boomak eragin baitute—, eta hiriko eguneroko bat filmatzea proposatzen du, eraikuntza lanen eta bertako langileen egunerokotasuna erretratatuz.
Balea baten hezurdura —Nazareno ikastetxeko kabineteko pieza esanguratsuenetako bat— daraman furgoi bat martxan jartzen da, ikastetxeko eraikina luxuzko hotel bat egiteko saldua izan ondoren. Furgoia Erromako leku enblematikoetatik igarotzen da eta horiek ere, ikastetxea bezala, lekualdatu eta esanahiz hustu dira, hiriko turismoak berak sortutako historia garbitzeko eragiketa espekulatibo batean.
Udako egun baten berotan, Draginjak bere antza duen gorpu bat aurkitzen du. Udako egun baten berotan, Draginjak sasi‑senar bat kontratatzen du bere lagunen aurrean plantak egiteko. Neguko gau baten hotzetan, Draginja kalez kale dabil, galdutako oroimena berreskuratzeko itxaropenez. Hiru bizitza posibleren bitartez, adin ertaineko emakume bat bere larrutik ateratzen saiatzen da.
Matixa, 22 urteko gaztea gurasoen etxean bizi da. Logela eta egonkortasuna hankaz gora jarrita, egoera lehertu egiten zaio. Familiatik kanpo bilatzen du babesa, lagun duen Leirek lagunduta. Amarengandik askatzeak libreago egingo duela erabakita, etxetik alde joaten da.
Misio heroiko batetik itzultzen ari dela, Cassi uharte misteriotsu batean harrapatuta geratzen da. Eremita xelebre bat ezagutzen du eta biak martxan jartzen dira itsasontzi berri bat bilatzeko. Uhartearen sakonera aldakorrek behartu egiten dute Cassi bere bilaketa berriz ebaluatzera; bien bitartean, eremitak bere iraganeko norbaiti aurre egin beharko dio.
Ezerezak eztanda egiten du eta zerbait ateratzen da bere baitatik. Masa ilun eta mundruneztatu batetik izakiak ateratzen dira begiztan, mugimentu errepikakorretan: ez dute generorik eta bakarrik daude. Dena aldatzen da haietako batek “zerbait” aurkitzen duenean. Bere baitatik ateratako bola gorri bat da. Berehala, bola handitzen hasten da, forma aldatzen du eta izaki guztiak hipnotizatzen hasten da.
1966. Ipar Euskal Herriko Bizkarsoroko herrixkan, lau gaztek hitz batzuk aurkitu dituzte mendian lurperatuta. Euskarazko hitz zaharrak. Herrian, gero eta gutiago mintzatzen da hizkuntza hori. Gazteak frantsesez ari dira. Michellek 21 urte ditu, eta ez ditu ulertzen. Bere familian aspaldi ez da hizkuntza hori hitz egiten.
Lur idor batean negutegi bakarti bat dago, lau biztanlerekin. Handik gertu dagoen laku batetik gizon misteriotsu bat atera da eta motor gainean doa bizidunen arimak ehizatzera. Negutegiko neska batek —harrapatu ez duen bakarrak— arimen ehiztariari jarraitzen dio korridorez eta hondakinez betetako erreinu ezkutu bateraino. Azkenean, bere etsaiaren gordeleku sekretura iristen denean, ulertzen du den-dena zeremonia alkimiko baten parte zela, eta berak jarri behar diola amaiera.
Bi emakumek zaintzak hondarretan dauzkan mundu bati eusten diote. Gladys, bere betiko konfinamenduan, barneko emakume gisa lan egiten duen etxean. Ima, beti itxaroten itsaso aurrean beste ontzi batek bere sareak hautsi arte. Lanak diren espazioak, etxeak diren lanak eta beti familiak ez diren etxeak. Bere bizipenen oroitzapenak galdera bateraino garamatzan zentzumen-kontakizun batean elkartzen dira: noren esku dago egoera aldatzea?
Satakshi eta Madhu elkarrekin joan ziren eskolara; hainbat urte dira ez dutela elkar ikusi eta Kalkutako Durga Puja jaialdiko gau batean topo egiten dute. Gauak aurrera egin ahala, elkarrekiko sentimenduak dituztela jakingo dugu, baina ez dira elkarri adierazteko gai. Beren sekretuak jasota daude: Madhuk eskola garaitako koaderno batean idatziz jaso zuen, eta Satakshik Madhuri gau hartatik sei urte igaro zirenean postal bat bidali zion.
Behatu gabeko emozio ugari ditugu. “I”ari beldurra ematen dio bota ez den kafe kikara batengatik besteek hura zalantzan jartzeak. Film osoa emozio horren behaketaren ingurukoa da. Hazten ari diren lau gauza hutsal irudikatuz, eta sortzeko arrazoiaren bilaketaren bidez, “I”ak, azkenean, emozio horren sorrera ikustea lortzen du.
Depresioaren Federazioaren erregimen gero eta autokratikoagoak isilarazita, 16 urte dituen Marusyak urte amaierarako bere belaunaldiaren suizidio‑estatistiketan sartzea erabaki du. Orduan, Kimi ezagutzen du eta maitasun‑istorio bat hasten da gobernu zapaltzailearen ondoezak harrapatuta dituen bi millenialen artean. Elkarrekin, Marusyak eta Kimik gaztaroko euforia, antsietatea eta miseria filmatzen dituzte, denborarik galdu gabe, drogen eta musikaren akuiluarekin.
Marko eta Maja pisuz aldatzen ari dira Sarajevon eta inoiz ikusten ez ditugu solasaldien arteko isiltasuna beren maitasunaren hondarrak dira. Majaren depresioak Markoren borroka poesia bihurtzen du, eta irratian Markoren poemak entzuten dira, beraien arteko komunikaziorako azken zubi bihurtuz.
Dokumentalaren eta ikusizko kontakizunaren arteko espazioa. Artxiboko materiala eta irudi berriak tartekatuz, film honek ikuspegi paregabea eskaintzen digu Ermandade Zuri Unibertsalaren bide baketsu eta sublimatuei buruz.
Uzkurtzen denean, hedatu egiten da. Flotatzen du eta hondoratu egiten da. Banantzen du, baina lotzen du. Haiek ikusten ari naizela uste dudanean, haiek dira ni ikusten nautenak. Animaziozko errima bat, behaketa, grabaketa eta esperimentazio egun asko elkartzen dituena.
Eguzki argirik ikusten ez duten nerabe batzuek bidaia bat egiten dute Balear Uharteetara eguzkiaren eta beroaren bila. Xurgatu egin beharko dute eta edukiontzi gisa jokatu, beren sorterria den Erresuma ilunera eramateko.
Holokaustotik bizirik atera zen pertsona batek bizitza salbatu zion txerriari idatzitako gutuna irakurtzen du. Neskatxa batek bere testigantza entzuten du eskolan eta amets bitxi batean murgiltzen da, non identitateari, trauma kolektiboari eta giza izaeraren muturreko portaerei buruzko galderei aurre egin behar baitie.
Haleh ama oso babeslea da, bere 4 urteko semea, Ilya, mizke hazten duena. Egun batean, semeak hitz egiteari uzten dio eta Haleh eta bere senarra, Amir, bat‑bateko mututasunaren arrazoiaren eta erremedioaren bila hasten dira. Zenbat eta gehiago saiatu haurrarekin hitz egiten edo adituei kontsulta egiten, orduan eta okerrago jartzen dira gauzak bikotearentzat eta familiarentzat.
Poliziak bortizki erreprimitu du manifestaldi baketsu bat Minsken. Bielorrusiako Belsat TV telebista kate independenteko bi emakume kazetari dira gertaerak zuzenean ematen ari diren bakarrak. Poliziaren drone batek aurkitzen dituenean, erabaki dramatiko bati egin beharko diote aurre. Katerina Bakhvalova eta Daria Chultsovaren benetako istorioan oinarritutako drama bat da. 2020an kolonia penal batean bete behar zuten bi urteko zigorra jarri zieten eta, 2022ko uztailean, Katerinaren epaia zortzi urtera luzatu zuten.
Detroiteko paisaia postindustrialaren aurrean, “bisitariak” zerutik iristen dira jakintza bila. Zibilizazio baten aztarnak baino ez dituzte aurkitzen, eta transmisio kodetu bat, hiriko irudien eta soinuen artean.
Ale, hamazazpi urteko neska gazte bat da, eta Costa Ricako landa eremu batean bizi da bere bi neba-arreba txikiekin. Isiltasunak, erresuminak eta alaitasun une laburrek elikatutako paisaien bitartez, Ale bere anaiak egia larritik babesten saiatuko da: amak abandonatu egin ditu.
Maria, 48 urteko emakume bat, bi munduren artean harrapatuta dago: bata aszetismoak gidatzen du eta, bestea, bere bi semeekiko harremana berreskuratzeko eta haiekin egoteko beharrak. Kontu handiz konposatutako planoen eta soinu minimalisten bidez, bere eguneroko bizitza, pentsamenduak eta emozioak antzeman ditzakegu.
Emakumea eta gizona gela batean daude, geko bat dago terrarium batean, hainbat euli lanpara baten inguruan hegan ari dira. Pixkanaka, bere jardueren eta behatutako elementuen arteko dependentzia eta analogia gehiago ezagutzen ditugu, beraien unibertsoen erritmoa azkartu ahala. Badirudi erakusten den mikrokosmosak interakzio erritmiko bat duela eta ordena kosmikoren baten baitakoa dela.
Hiru neska txinatar gazte “hitzordu” berezi batean daude beren bikotekide artifizialki adimendunekin, eta era horretako harreman intimoen bakantasunaz eta mugez gogoeta egiten dute. Lan honek lotura horien aberastasuna jasotzen du, galdera filosofikoetatik hasi eta une intimoetaraino, maitale artifizialki adimendun horiek benetan ematen duten segurtasun eta konpainia sentsaziotik igaroz.
Sarya (17) Japonian errefuxiatuta dagoen neska kurdu bat da. Badirudi ondo doakiola: unibertsitatera sartzeko nota onak ditu, lagun onez inguratuta dago eta Sotarekin duen harremana gero eta bereziagoa da. Dena den, Saryaren bizitza hankaz gora jartzen da errefuxiatu estatusa ukatzen dietenean, bere familiak ezingo baitu, ez hirian lan egin, ez bidaiatu. Bere aita, bizimodua ateratzeko lanean ari zena, atxilotu egiten dute legez kanpoko langilea izateagatik. Bat‑batean, Surya behartuta dago bere anai‑arreba txikiez eta bere existentziaz beraz arduratzera.
Pieza hau irudien, errepikapenen eta memorien collage bat da, 80ko hamarkadan Kolonbian emandako albistegietako artxiboetan esku hartuz egin dena. Berreraikuntza hau belaunaldi batekin lotuta dago —nire belaunaldiarekin— zeina normal bihurtu ziren eta zentzurik ez zuten irudi horiez inguratuta hazi baitzen.
Hauek dira labanetatik eta odolez zikindutako trapuetatik gertuago sentitzen den pertsona baten haurtzaroko soinu eta irudiak; eta ez hainbeste haurrak jolaseak imajinatzean haurtzaroari egozten zaion araztasunaren hurbil dagoen batenak. Haurtzaroaz hitz egitea, ordea, ez da soilik odolaz hitz egitea, baizik eta baita amaz eta haren haragiaren usainez hitz egitea ere.
Zinemagile batek 2020ko otsailean gurasoekin Singapurren egindako txango paregabe bat dakar gogora. Bizitzari, heriotzari eta uharte txiki honetako paisaia aldakorrari buruzko behaketa bat da.
Ukrainako 2014ko iraultzan zehar, Roma, 13 urteko kaleko mutiko bat, Kieveko fronteko lerroetan korrika dabil harriak eta molotov koktelak jaurtitzen. Azkar bihurtuko da iraultzaren aurpegi eta maskota. Baina, kamuflaje‑uniformearen, eguzkitako betaurrekoen eta beldurgabetasunaren azpian, umezurztegi bateko mutil bakarti bat ezkutatzen da, zeinak, 5 urte geroago, 18 urte beteko baititu eta kale gorrian geratuko baita, poltsikoan metxero bat eta laban bat besterik ez dituela.
Eliasek 17 urte ditu eta aita bat-batean galdu du. Bai institutuan, bai etxean, ama eta lagunak bere erreakzioaren zain daude, baina ez da iristen. Eliasek bere bizitzarekin jarraitzen du ezer gertatu izan ez balitz bezala.
XIX. mende amaieran, Siziliako landazabaleko herrixka batean, Pina gazteak lurra leheneratzeko ahalmena du. Uzta bakoitzarekin, mafiak inolako lotsarik gabe arpilatzen du herria. Pinaren eta mafiako buruzagiaren arteko topaketak gosete batean murgilduko du herrixka, herrialde osoaren patua arriskuan jarriz.
Ava eta Hélios, maitale diren lagunak, beren bilakaera izaten ari dira Paris zoragarrian. Festa batean, elkarrekiko duten obsesioak gehiegikerietara eta manipulaziora eramaten ditu.
Egun eder batean, bi ezezagunek lehenengo aldiz topo egiten dute. Hizketan hasi eta elkartzen ezagutzen ari direla, urrunean, badirudi mundua dardara batean dagoela.
Oroitzapen bat —eta haren atzetik datorren desintegrazioa— berriz bizitzeko prozesua irudi asoziatibo batzuen bitartez. Bere irudien efektuaren bitartez, animazioak ikusleak egoera mental eta emozional hipnotiko batera eraman nahi ditu, memoriaren izaera anitza eta gure oroitzapenetara jaistearen poz atsegin eta iragankorra sentitu ditzaten.
Puntada a puntada, fotograma por fotograma y recuerdo a recuerdo, este trabajo da a conocer la historia de Heleny Guariba, filósofa, profesora y directora de teatro que fue desaparecida en 1971 por la dictadura que tuvo lugar en Brasil. Está inspirado en las arpilleras, arte textil popular que surgió en Chile en respuesta a los horrores del régimen militar de Augusto Pinochet, que desvelaban lo que las palabras no podían contar.
Baso misteriotsu batean, amets nostalgiko batek emakume bat erakartzen du, tximeletei begira dagoenean.
2021ean, ehunka mila pertsona kaleetara irten ziren Brasilen, pandemia betean, Bolsonaroren gobernuaren aurkako protesta egiteko. Joyce Wielanden 1973ko izen bereko filmean oinarrituz, film honek manifestaldi horiek erretratatzen ditu, arreta gizakien eskuetan jarriz, eta ez Wielanden oinetan. Super 8 mm-ko ektachromean egindako irudiek hainbat keinu erakusten dituzte, afektua, erresistentzia, babesa, poza edo errepresioa adieraziz.
Bakytek 10 urte ditu eta aitarekin bizi da. Elkarrekin joaten dira bainuetxeetara eta elkarrekin bazkaltzen dute. Ez dute asko hitz egiten. Aita haurraren independentzia sustatzen saiatzen da eta, horregatik, gauetan aita ez da etxera etortzen. Bakytek, bere antsietateak ezkutatuz, bere eguneroko errutinarekin jarraitzen du. Ikastetxera joaten da, janaria prestatzen du… baina gauak, aita gabe, gero eta jasangaitzagoak dira.
Sergio Cortesik eguzkiaren behaketari eskaini zion bere bizitza. Locarnoko La Specola Solare Ticinese behatoki federalean, 1957 eta 2021 bitartean, eguzki-orbanen 15.000 marrazkitik gora egin zituen, bere jainkoaren erantzunik inoiz jaso ez duen monje baten pareko fedeak bultzatuta.
Hainbat urtez elkar ikusi gabe egon ondoren, Annak ete Jasminek (ikastetxean Anna jazartzen zuen neskak) kasualitatez egiten dute topo Jasminek alaba Annaren dantza eskoletara eramaten duenean. Anna eta Jasmine modu zibilizatuan portatzen saiatzen dira, baina zerbait dago ezkutuan eta, elkar ikustearen ondorioz, dantza-eskola alaia izango zena estatusagatiko borroka bihurtzen da, non emozioek Annaren zentzua lausotzen baitute. Biktima jazartzaile bihurtuko ote da?
Emakume bat orbanez, puntuz eta pentsamendu errepikakorrez betetako mundu batean harrapatuta dago…
Filmak finantzatzeak lapurreta baten itxura du maiz. Taldea biltzeak lapurreta bat antolatzearen antza du. Lortu dutenek arma sekretu bat eduki dute. Jim Jarmuschentzat Sara Driver zen bere arma sekretua. Bere film laburra Rotterdameko Nazioarteko Zinemaldi ospetsura gonbidatu dute: aukera ezin hobea da finantzaketa bermatzeko. Baina arazo bat dago: zinemaldiak zuzendariaren hegaldia soilik ordain dezake. Jim ez da ona plangintzan, esan genezake ideiak dituena izan ohi dela. Sara berarekin joan behar da zinemaldian egongo diren finantzariekin hitz egiteko.
Sistema autoritarioaren forma berri baten eta horretara egokitu diren herritarren arteko harremana aztertzen duen fabula bat. Pertsona talde bat jada garbi-garbi dagoen espazio ezezagun bat garbitzen ari da. Behin eta berriz ohartarazten dituzte estralurtarren eraso bat datorrenaz. Hareazko ekaitz batek espazioa betetzen du, estralurtarren erasoaren atariko gisa. Dena den, pertsona batek hareazko ekaitzaren atzean datzan sekretua aurkitzen du… Benetan existitzen al dira erasotzaile estralurtarrak?
Ama bat bere haur jaioberria bainatzen ari da; bien bitartean, gainerako haurrak ihinztagailuetako urekin jolasten ari dira. Familiaren irudien eta irudi intimoen artean, zerbait argitzen hasten da: espazioak eraldatu egiten dira, traumari azaleratzeko aukera emanez. Oroitzapen pertsonal batetik hasita, eta ura bizitzarako beharrezkoa den baina suntsigarria izan daitekeen substantzia gisa ulertzen duen ikuspegitik, bidaia murgiltzaile batera garamatza fikzio honek, haurtzaroko pertzeptzioaren egoeretan zehar, uraren materialtasuna filmaren materialtasunarekiko paraleloan arakatuz.
Iritzi Publikoko Ikerketa Institutuak (OPOB) 90eko hamarkadan egindako ikerlanen arabera, poloniarren % 95 inguruk fededun gisa identifikatzen du bere burua. Aldi berean, langabezia-tasak marka guztiak hautsi zituen. Krisi garaian, jendeak espiritualtasuna bilatzen duenean, itxuraz ezinezkoak diren gertaerak posible bihurtzen dira…
Lan esperimental honek objektu espazial bat eta hura hilerri espazial batera nola erortzen den erakusten du. Emakume zientzialari batek objektu horrekiko atxikimendua eta leku misteriotsu hura dokumentatzen duten irudirik eza agertzen ditu. Zientzia-fikziozko alderantzizko bidaia baten moduan, saiakera honek benetako artxiboak eta fikziozkoak nahasten ditu eta gidatu egiten gaitu, jazarleak bagina bezala, leku ikusezin baten kanpoaldeetara.
Ming 19 urteko neska bakarti bat da, eta gaueko txandan egiten du lan denda batean. Egun batean, Udaberriko Jaialdirako gutxi falta denean, bere auzoko Ruik gonbidatu egiten du afari “berezi” batera, bere iragan ezkutua gogoraraziz.
Dentistaren besaulkiaren menpe, protagonistak minari aurre egitea eta gizakion izaera zekenari aurre egitea, beste aukerarik ez du. Bere burua distraitzeko, arrantzaleei eta itsasoari buruzko fantasiazko istorio batean babesten du bere burua.
Oroitzapen intrusiboen eta bilatutako memorien artean, emakume batek bere izanaren sakontasunetatik jasotako dei bati erantzuten dio. Gero eta ulergarriagoa den laguntza-oihu kriptiko batek jatorrizko zauriraino gidatuko du, bere baitako haurreraino, eta kontsolatu egingo du, azkenean bere buruaren babesle bihurtzeko.
Haur komunitate bat Amazoniako oihanean isolatuta bizi da, eta naturarekiko harreman oso estua du. Pastaza ibaiaren urten eta zuhaitzen adaburuen artean, haurrok beren eguneroko bizitza ia modu autonomoan bizitzen dute, elkarlanaren zentzu handiarekin.
Umerzuztu berria den, eta galera itzel baten zauria duen mutiko batek besoko protesi bat uzten dio ikaskide bati egun baterako. Ikaskideak protesia hainbat ehundura eta materialen eraginpean jartzen du, prozesu guztia dokumentatuz. Ilargia eguzkira hurbildu ahala, mutikoak uraren gainean ezohiko isla bat ikusten du… Zer gertatuko da gorputz-adarrarekin, eta zer gertatuko da grabatutako bideoekin?
Aitak, bere bizitza osoan, behin baino ez zuen erabili kamera bat. Hogeita hamar urte geroago, filmatu zuen materiala digitalizatzeko eskatu zidan. Zer gogoratzen ote zuen jakin nahi nuen. Atxibo pertsonaleko materiala berriz ikusteko eta birpentsatzeko bulkadatik abiatuta, filmak memoria arakatzen du, eta baita memoriak dokumentazioaren eta erakundeetatik kanpo egiten den artxibo jarduketarekin duen harremana ere. Politika eta espazio intimoak lotuz, filmak galderak egiten ditu gerrak artxibo pribatuetan duen eraginari buruz eta lorategiek hasiera berrietarako leku gisa duten zereginari buruz.
Gaueko baso bateko zingira ilunetan, axolote distiratsuen talde bat araldian dago, elkarri laztanak eta hozka egiten. Handik gutxira, basoko biztanle askoz handiago batek, bi hankatan dabilenak, talde lizunarekin topo egiten du; makurtu egiten da izaki txiki eta distiratsuetako bat irensteko. Bere lagun potzoloek ere parte hartzen dute eta oturuntza hasten da. Eguna pixkanaka argitu ahala, beste jolas alai bat hasten da adarren goiko aldean.
