Lehen begiratuan, Kameleoik eta Kiwik bikote bitxia osatzen dute: lehenengoak atentzioa ematen du bere kolore aldakorrekin, Kiwi burusoilak, aldiz, ihes egiten dio arretari eta beti dago beldurrak jota. Baina hurbiltzen ari den ekaitz batek teilatua birrintzen duenean, ez dago desberdintasunentzako lekurik: elkarri lagundu behar diote itsasertzean zain dagoen ontzira iristeko! Ez da zeregin erraza, ordea! Arka hautatutako bikoteentzat soilik da eta, Kameleoi, bere mingain handiarekin, eta Kiwi begiokerra ez daude hautatuen artean. Azkenean, ontzian sartzea lortzen dute, baina arazoak hasi baino ez dira egin: Kiwi eta Kameleoi nahi gabeko eta ustekabeko zama bihurtzen dira, eta ontziko ordena hausten dute. Arka jada itsasoratu da eta lurra azkar gelditzen ari da urpean…
The Kitek heriotzaren gaia modu metaforiko eta sinbolikoan jorratzen du. Mutiko baten eta aitonaren arteko harremanaren bidez, filmak erakusten digu inor ez dagoela hemen betiko eta izaki bizidun guztiek hil behar dutela, baina, aldi berean, gogorarazten digu heriotzak ez duela zertan gure bidaiaren amaiera izan.
Animaziozko film laburrak elurtutako hiri batean urpeko abenturekin amets egiten duen haur baten istorioa kontatzen du, Jacques Cousteauri egindako omenaldi batean.
Hileko azken eguna da. Bolo jokalariak egun hobeak ikusi dituen bolatoki batera doaz samaldan. Mira zuzendariak goiz ixtea erabaki du.
Bisitari berezi baten zain dago.
Nire buruaren barruan katu bat, txakur bat eta arroka pilo bat daude.
Garai komunistako albaniar film luze baten zati batekin hasten da, non mutil batek hiri moderno baten eraikuntzarekin amets egiten duen; EVERY EPOCH DREAMS THE NEXT filmak gogoeta egiten du, hiriko paisaiak botere egiturak aldatu ahala aldatzen diren moduaren inguruan, baita botere egitura horiek ondasun komuna eta publiko orokorra alde batera uzteko duten gaitasunaren inguruan ere.
Egun bat bere txakur gizena zaintzen lanpetuta dabilen emakume baten bizitzan. Animaliari erakusten dion maitasuna eten egiten da bere bikotekidea iristen denean: emakumearen arreta behar duenez, etxeko giro atseginari eragiten dio.
Slet-en, 1988an, Sonja Vukićević dantzaria (74) modernismo sozialistaren arkitektura utopikoan zehar mugitzen da; zahartzen ari den bere gorputza Jugoslaviako azken emanaldi masiboaren artxibo bat da. Bere keinuek iraganeko erritmoak eta egungo errealitateak islatzen dituzte, neska nerabe baten 1988ko egunerokoarekin gurutzatzen dira eta kolektibismo sozialistatik indibidualismoaren goraldirako igarotzea agerian uzten dute, herrialdearen etorkizuna markatuko zuen erakunde nazional berri bat sortzen ari zen unean.
