Egin zure maitasunaz arma bat. Film honek Alexandra Kollontai iraultzaile eta aktibista sexual sobietarrak emakumeen sexualitateari eta emantzipazioari buruz, familiaren abolizioari buruz eta "bihotzak eta buruak aldatzeko" beharrari buruzko egindako idazkiak irakurtzen ditu. Irakurketa honek lotura-sare konplexu bati jarraitzen dio, XX. mendeko feminismo marxista europarraren eta XXI. mendeko transfeminismo latinoamerikarren artean dagoenari, bai eta desengainuaren begirada malenkoniatsuaren eta Iraultzak, azkenean, emandako hitza betetzeko egindako eskaera amorratu, samur eta premiatsuaren artean dagoenari ere.
Christine Angot, eleberrigilea, Estrasburgora itzuli da argazki kamera batekin bere bira literarioa dela eta. Han ezagutu zuen aita, hamahiru urte zituela, eta harekin igaro zituen opor haiek. Aita orduantxe hasi zen bera bortxatzen. Aspaldi hil zen, baina bere familia oraindik leku berean bizi da. Atea jotzea erabaki du.
Bere heriotzaren ondoren, Fernando Ruiz Vergarak inoiz egin ezin izan zituen dozenaka filmeren zirriborroak utzi zituen. Zinemagile andaluziarrak dokumental bakarra zuzendu zuen, Rocío, bihotz-erdiragarria eta liluragarria, Espainiako demokraziaren lehen urteetan zentsura judiziala jasan ondoren madarikatua izan zena. Harrezkero, bere proiektuak irudimenean eta desiran ezkutatuta gorde zituen. Lan honetan, amestutako proiektu horiekin asmatzen aritu gara, orainalditik zinemara eramateko, erresistentzia-keinu gisa.
1979an Zikuñagako Ama Birjina desagertu egin zen eta Hernaniko biztanleek irudi ikoniko bat galdu zuten; zulo bat horma-hobian. Hutsune kolektibo bat. Hau hutsuneei buruzko film bat da. Nire aita, Juanmi Gutiérrez zinegilea, duela urte batzuk hil zen. Orain, denbora tarte bat pasa denean, bere filmetara itzuli naiz memoria pertsonaleko ariketan. Irudien bitartez egiten dut memoria. Edo hobeto esanda, irudi ezaren bitartez. Irudi baten ausentzia bere presentzia bezain indartsua izan al daiteke? Eta hala bada, zer egin hutsune horrekin?
Elkarren artean gerran dauden estatubatuarren kronika etenezin, zeinak aurrekaririk gabeko ikuspegi bat ematen baitigu, ondorio izugarriekin, helburu eta botere bila dabiltzan ekintzaile eskuindarrei buruz.
Soinuak eta irudiak aurpegira begiratzen diote elkarri; bitartean, Oksana Karpovychek eskala handiko inbasioaren ondoren ukrainarrek duten eguneroko bizitzako konposizio isilak soldadu errusiarrek senideekin telefonoz izandako eta atzemandako elkarrizketekin kontrastatzen ditu.
Emakume helduek beren ezkonbizitzaz hitz egiten dute, "lehen aldiaz", sexualitatearekin duten harreman intimoaz. Antzinako erritu horiek errepikatzean, zuzendariak zalantzan jartzen du ezkontzarik eta seme-alabarik ez izatea, eta, horrekin batera iraungitzen den ama-alaben arteko harreman-kate bat.
Tauromakiari buruzko dokumental bat da, Andrés Roca Rey toreatzailearen eta bere kuadrillaren erretratutik abiatuz egindakoa.
1952an, Anita Conti, Frantziako lehen emakume ozeanografoa, arraste-ontzi batean joan zen Atlantikoko bakailao-arrantzaleen bizitza gogorra partekatzera, bakarrik, sei hilabetez, bere kamerarekin eta hirurogei gizonekin. Bere 16mm-ko irudi sorta eta argazkietatik abiatuta, filmak itsasoko langileekiko zuen begirada zientifikoa eta, aldi berean, samurra erakusten du. Emakume aitzindari honek ozeanoak babesteko beharra iragarri zuen. Filmak bere borrokaren modernotasuna aztertzen du, baita bere idazki eta argazkien edertasun lanbrotsu eta erritmikoa ere.
