Arga ibaian gorpu bat agertu da. Inork ez du faltan bota, ez bere desagerpena salatu. Ana Miravalles detektibearentzat ohiko beste lanegun bat izango dela badirudi ere, lehenengoz biziko ditu bere herrian lan egitearen desabantailak. Izan ere, susmoa du bere alaba Eukenek zerbait jakin dezakeela. Momentu horretatik aurrera Anak erabaki bat hartu beharko du.
Gerra Hotzaren antzokian, beldur sakonenek Dariénen galdu diren astronautak harrapatzen dituzte indigena batekin topo egiten dutenean. Burua moztuko zietela edo kanibal basati batek jango zituela uste al zuten? Filmetako artxiboen eta biziraupen tropikaleko entrenamendu-propagandaren deseraikuntza batek espazioaren konkistaren baitan dagoen narratiba kolonialari aurre egiten dio.
Itsaso Baltikoko bordershop-edukiontzi flotatzaile bateko gerenteak itsasertzera lotzen duten kateak askatzen ditu, berak eta bere langileek barruan sortu duten maitasun-unibertsoa salbatzeko.
1979an Zikuñagako Ama Birjina desagertu egin zen eta Hernaniko biztanleek irudi ikoniko bat galdu zuten; zulo bat horma-hobian. Hutsune kolektibo bat. Hau hutsuneei buruzko film bat da. Nire aita, Juanmi Gutiérrez zinegilea, duela urte batzuk hil zen. Orain, denbora tarte bat pasa denean, bere filmetara itzuli naiz memoria pertsonaleko ariketan. Irudien bitartez egiten dut memoria. Edo hobeto esanda, irudi ezaren bitartez. Irudi baten ausentzia bere presentzia bezain indartsua izan al daiteke? Eta hala bada, zer egin hutsune horrekin?
Sistema burokratikoak eta tradizio kulturalak beti saiatu izan dira niri “nor naizen” esaten; gaur egun, AAren industria, “magia” sortzeko gai bada ere, homogeneizazioaren bidez suntsitzen ari da.
Soinuak eta irudiak aurpegira begiratzen diote elkarri; bitartean, Oksana Karpovychek eskala handiko inbasioaren ondoren ukrainarrek duten eguneroko bizitzako konposizio isilak soldadu errusiarrek senideekin telefonoz izandako eta atzemandako elkarrizketekin kontrastatzen ditu.
