Ilunabar baten argazkiak iragaten. Igelei buruzko liburu bat eskuen artean. Emakume baten aurpegia: irakurtzen ari da. Basakatu bat hainbat eskuren artean. Egunsenti bat igarotzen. María Sánchez albaitari eta idazlearen “Esta es la mano que cuida” (Hau da zaintzen duen eskua) poematik abiatuta, film hau beste espezieekin ditugun harremanetan gertatzen diren ikaskuntza prozesuei buruzko diptiko gisa eraikitzen da.
Balea baten hezurdura —Nazareno ikastetxeko kabineteko pieza esanguratsuenetako bat— daraman furgoi bat martxan jartzen da, ikastetxeko eraikina luxuzko hotel bat egiteko saldua izan ondoren. Furgoia Erromako leku enblematikoetatik igarotzen da eta horiek ere, ikastetxea bezala, lekualdatu eta esanahiz hustu dira, hiriko turismoak berak sortutako historia garbitzeko eragiketa espekulatibo batean.
Matixa, 22 urteko gaztea gurasoen etxean bizi da. Logela eta egonkortasuna hankaz gora jarrita, egoera lehertu egiten zaio. Familiatik kanpo bilatzen du babesa, lagun duen Leirek lagunduta. Amarengandik askatzeak libreago egingo duela erabakita, etxetik alde joaten da.
1966. Ipar Euskal Herriko Bizkarsoroko herrixkan, lau gaztek hitz batzuk aurkitu dituzte mendian lurperatuta. Euskarazko hitz zaharrak. Herrian, gero eta gutiago mintzatzen da hizkuntza hori. Gazteak frantsesez ari dira. Michellek 21 urte ditu, eta ez ditu ulertzen. Bere familian aspaldi ez da hizkuntza hori hitz egiten.
Bi emakumek zaintzak hondarretan dauzkan mundu bati eusten diote. Gladys, bere betiko konfinamenduan, barneko emakume gisa lan egiten duen etxean. Ima, beti itxaroten itsaso aurrean beste ontzi batek bere sareak hautsi arte. Lanak diren espazioak, etxeak diren lanak eta beti familiak ez diren etxeak. Bere bizipenen oroitzapenak galdera bateraino garamatzan zentzumen-kontakizun batean elkartzen dira: noren esku dago egoera aldatzea?
Ama bat bere haur jaioberria bainatzen ari da; bien bitartean, gainerako haurrak ihinztagailuetako urekin jolasten ari dira. Familiaren irudien eta irudi intimoen artean, zerbait argitzen hasten da: espazioak eraldatu egiten dira, traumari azaleratzeko aukera emanez. Oroitzapen pertsonal batetik hasita, eta ura bizitzarako beharrezkoa den baina suntsigarria izan daitekeen substantzia gisa ulertzen duen ikuspegitik, bidaia murgiltzaile batera garamatza fikzio honek, haurtzaroko pertzeptzioaren egoeretan zehar, uraren materialtasuna filmaren materialtasunarekiko paraleloan arakatuz.
Aitak, bere bizitza osoan, behin baino ez zuen erabili kamera bat. Hogeita hamar urte geroago, filmatu zuen materiala digitalizatzeko eskatu zidan. Zer gogoratzen ote zuen jakin nahi nuen. Atxibo pertsonaleko materiala berriz ikusteko eta birpentsatzeko bulkadatik abiatuta, filmak memoria arakatzen du, eta baita memoriak dokumentazioaren eta erakundeetatik kanpo egiten den artxibo jarduketarekin duen harremana ere. Politika eta espazio intimoak lotuz, filmak galderak egiten ditu gerrak artxibo pribatuetan duen eraginari buruz eta lorategiek hasiera berrietarako leku gisa duten zereginari buruz.
Zer sentitzen da musika jotzen duzunean? Zer esan nahi du entzuteak? Musikariei galdera existentzialak egin ahala, etenaldi luzeak gertatzen dira. Izan ere, posible al da musikaren emozioak hitzetan jartzea? Dokumentala inprobisazio zinematografikoko pieza bat da. Orainan presente egoteari buruzkoa da, jotzeari eta inprobisatzeari buruzkoa, jazzaren aitzindarien belaunaldien legatuarekin jarraitzeari buruzkoa eta inoiz entzun ez duzun zerbait sortzeari buruzkoa.
“Korrespondentzia batekin hasi beharko ginateke, agian ez diogu elkarri idatziko. Ebrahimek ostiral honetan bidal diezadake gutun bat, eta nik datorren ostiralean erantzungo diot. Beraz, ostiralera arte, Robinson! ” Eta, horrela, Jean Luc Godardek bere eguneroko pentsamenduak antolatzen ditu, etsipen jakintsu batekin, eta irudiak eta hitzak bidaltzen ditu Suitzatik kanaleko beste aldera. Sussexeko bere etxe dotorean, Ebrahim Golestan OHE mezu horiek deskodetzen saiatzen da, eta trebetasun handiz ahalegintzen da horiei arrazoimenaren itxura ematen. Eta, horrela, belo bat jausten da ihesean dabiltzan bi Jainko horien gainera. Poeten existentziak ba al du oraindik, saminaren garai hauetan, inolako zentzurik?
Bairro Altoko bihotzean, Lisboako erdigunean, inprenta zahar baten eraikina eraitsi dute luxuzko apartamentuak egiteko. Eraispen horretan, zuzendariak Lisboa jakin baten heriotzaren irudi perfektua ikusten du —zeina krisi finantzarioaren eta horren ondoriozko higiezinen salmentaren boomak eragin baitute—, eta hiriko eguneroko bat filmatzea proposatzen du, eraikuntza lanen eta bertako langileen egunerokotasuna erretratatuz.
Haleh ama oso babeslea da, bere 4 urteko semea, Ilya, mizke hazten duena. Egun batean, semeak hitz egiteari uzten dio eta Haleh eta bere senarra, Amir, bat‑bateko mututasunaren arrazoiaren eta erremedioaren bila hasten dira. Zenbat eta gehiago saiatu haurrarekin hitz egiten edo adituei kontsulta egiten, orduan eta okerrago jartzen dira gauzak bikotearentzat eta familiarentzat.
Haur komunitate bat Amazoniako oihanean isolatuta bizi da, eta naturarekiko harreman oso estua du. Pastaza ibaiaren urten eta zuhaitzen adaburuen artean, haurrok beren eguneroko bizitza ia modu autonomoan bizitzen dute, elkarlanaren zentzu handiarekin.
NOIZ eta ZINEBIk Martian Civilization A/V Show aurkezten dute, Zabala bilbotar musikari eta ekoizlearen eskutik musika elektronikoarekin eta ikusizko elementuekin zuzenean egingo den ikuskizuna.
Jon Aguirrezabalagak (WAS) disko futurista bat sinatu zuen 2020an, zeinak edertasun izoztuko doinuak eta paisaia atmosferikoak baititu. Bira ZINEBIn amaituko du. Mikel Aguirrezabalagaren ikusizko elementuekin osatutako ikuskizun bat. Elementuok diskurtso bat ehuntzen dute zuzenean, planeta gorriko distopia futurista bati buruz, ikus-entzunezko material propioa Rafa Zubiríak eta Asier Buenok ekoitzitako metrajearekin konbinatuz.
Gaua DJ saio batekin amaituko dugu, Easyerren eskutik.
